COVID-19 heeft ons allemaal gedwongen tot nieuwe manieren van zijn, nieuwe manieren om met elkaar om te gaan en nieuwe manieren om op elkaar te reageren in tijden van crisis. Deze nieuwe manieren laten duidelijker dan ooit zien hoe essentieel dialoog is voor de menselijke ervaring.
Wat doen en leren dialoogbeoefenaars in deze tijd van crisis? Wat suggereren of maken deze lessen mogelijk die voorheen onbereikbaar leken? Welke inzichten hebben mensen die met een gevoel van crisis hebben geleefd, vaak afgesneden van de “reguliere” dialogen, een wereld in crisis te bieden?