Tenminste als je na een ervaring erover blijft nadenken en eventueel met anderen erover praat en al doende tot een dieper inzicht te komen.
Bijvoorbeeld de toeslagenaffaire van de belastingdienst die voor velen al elf jaren duurt. Deze mensen zijn vaak in de schuldsanering gekomen, hun baan kwijtgeraakt of hun relatie is stukgelopen. Hun hele leven is vaak ontwricht.
Toch hebben velen veerkracht getoond en zijn niet bij de pakken gaan neerzitten maar hebben gekeken naar oplossingen voor hun probleem. Waren zij schuldig of zijn ze het slachtoffer geworden van hele strakke bureaucratie? Ze kwamen tot de slotsom na vele jaren dat ze niet schuldig zijn.
Dat is door hun strijd om de onderste steen boven te krijgen dan ook uiteindelijk na jaren ook bevestigd door de belastingdienst en de regering en hen werd beterschap belooft en ze zouden ruimhartig worden gecompenseerd!
De eerste deadlines daarvoor zijn inmiddels alweer verstreken, maar de meeste houden nog moed. Ze hebben zichzelf in een geheel andere sociale setting weer een leven gegund waardoor ze nog steeds strijdvaardigheid kunnen neerzetten.
Daarnaast hebben ze veel innerlijk werk verzet en hebben geleerd geduld op te brengen en niet langer tot tien te tellen maar vaak veel langer.
Ze hebben geleerd wat je moet doen om eigen keuzes te maken, hoe je van afhankelijkheid afkomt, hoe je weer een leven opbouwt die niet langer voldoet aan de eisen van de maatschappij, maar die voldoet aan de eisen van jezelf en je gezin. Dit en vele andere levenslessen hebben zij geleerd en daarmee zijn het stuk voor stuk hele waardevolle volwassen mensen geworden die leven onder het juk van kleine kinderen die op een hiërarchische positie zijn terecht gekomen.
Het deert hun niet langer die kleine kinderen, ze zijn niet langer bang. Ze weten dat ze in hun recht staan en dat op een dag het recht zal zegenvieren.
Zij zijn innerlijk rijker geworden. De belastingdienst en de overheid is dat niet, zij zitten vast in hun eigen drijfzand.