Trauma bij kinderen kan het traject van de ontwikkeling van multiple sclerose en de respons op behandeling op volwassen leeftijd beïnvloeden, zo blijkt uit een nieuwe studie bij muizen. Muizen die stress hadden ervaren toen ze jong waren, hadden meer kans om de auto-immuunziekte te ontwikkelen en minder snel om te reageren op een gewone behandeling, ontdekten onderzoekers van de Universiteit van Illinois Urbana-Champaign. Behandeling die een immuuncelreceptor activeerde, verzachtte echter de effecten van stress bij de kinderen bij de muizen.
Multiple sclerose is een progressieve auto-immuunziekte waarbij het lichaam de beschermende laag rond neuronen aanvalt en verwijdert, wat resulteert in een breed scala aan neurologische symptomen. Zowel genetische factoren als omgevingsfactoren spelen een rol bij de ontwikkeling van MS.
Eerder werk heeft aangetoond dat trauma in het vroege leven de vatbaarheid voor het ontwikkelen van ernstigere MS vergroot, maar onderzoekers hebben niet kunnen achterhalen hoe, zei Makoto Inoue, een professor in vergelijkende biowetenschappen in Illinois. In de nieuwe studie, gepubliceerd in Nature Communications, bestudeerde de groep van Inoue een muismodel van MS. De muizen waren genetisch gevoelig voor experimentele auto-immuun encefalomyelitis, het model dat het meest wordt gebruikt voor het bestuderen van MS.
De onderzoekers keken naar de ontwikkeling en progressie van EAE bij muizen die kort van hun moeder waren gescheiden en op jonge leeftijd een salene-injectie kregen en vergeleken met muizen die niet dezelfde stress hadden ervaren.
“Muizen met vroege trauma’s waren gevoeliger voor de ontwikkeling van de EAE-ziekte en leden aan langdurige motorische verlamming met ernstige neuronale schade in het centrale zenuwstelsel, waarvan we ontdekten dat deze werd veroorzaakt door een verhoogde immuunrespons”, zei afgestudeerde student Yee Ming Khaw, de eerste auteur van de studie.
De onderzoekers traceerden de EAE-triggers naar het immuunsysteem – in het bijzonder een receptor op immuuncellen die zich bindt aan het stresshormoon norepinefrine. De onderzoekers ontdekten dat stress in de kindertijd bij de muizen een langdurige afgifte van norepinefrine veroorzaakte. De receptor werd gedurende lange tijd geactiveerd, waardoor de cellen zijn expressie verminderden, waardoor het immuunsysteem minder uitgerust was om te reageren op de stress en ontsteking van EAE.
Belangrijk is dat muizen die EAE ontwikkelden na stress in hun kinderjaren niet reageerden op behandeling met interferon-bèta, een van de eerste therapieën die het meest wordt voorgeschreven aan mensen met MS. Ondertussen voorkwam het medicijn effectief EAE-progressie bij muizen zonder stress bij kinderen, zei Khaw.
Vervolgens behandelden de onderzoekers de muizen met een stof die de respons van de receptor versterkt. De behandeling voorkwam verlamming en vertraagde schade aan het ruggenmerg. Bovendien reageerden muizen die de behandeling kregen op de behandeling met interferon-bèta, hoewel ze daarvoor niet hadden gereageerd.
“Dit werk suggereert dat personen met ervaring met kindertrauma auto-immuunziekten ontwikkelen met symptomen en mechanismen die sterk verschillen van hun leeftijdsgenoten zonder voorgeschiedenis van kindertrauma, en mogelijk een andere medische behandeling nodig hebben,” zei Inoue. “Deze receptoractivator kan een therapeutisch medicijn zijn voor MS-patiënten met een voorgeschiedenis van kindertrauma.”
Vervolgens zijn de onderzoekers van plan de mechanismen van de receptor te verifiëren en translationele studies uit te voeren om te verifiëren of het stimuleren van de receptor bij menselijke patiënten met MS dezelfde voordelen oplevert als bij de muizen met EAE.
“Wij zijn van mening dat de beste aanpak voor het aanpakken van auto-immuunziekten bij personen met een voorgeschiedenis van kindertrauma of andere risicofactoren een alomvattende en gepersonaliseerde medische benadering is die de hele persoon aanspreekt”, aldus Inoue.