De Vaccine Act van 1986 gaf vaccinproducenten immuniteit tegen rechtszaken van kinderen die vaccinatieschade opliepen. Het Congres richtte daarom gelijktijdig het Vaccine Injury Compensation Program (VICP) op, dat het ministerie van Volksgezondheid (HHS) verplichtte om getroffen kinderen te compenseren. In de woorden van toenmalig senator Edward Kennedy, voorzitter van de Commissie voor Arbeid en Publieke Welzijn: “wanneer kinderen het slachtoffer zijn van een passend en rationaal nationaal beleid, zal een medelevende overheid hen bijstaan in hun uur van nood.”
Volgens het VICP kunnen slachtoffers van vaccins een schadeclaim indienen bij de zogenoemde “Vaccine Court”, die uitkeringen betaalt uit een fonds dat wordt gefinancierd met een toeslag van 75 cent op elk vaccin. Het Congres wilde dat getroffen kinderen “snel en eerlijk” worden gecompenseerd voor letsels die “verondersteld of bewezen zijn te zijn veroorzaakt door vaccins”, waarbij twijfel over het oorzakelijk verband in het voordeel van het slachtoffer moest worden beslist.
Tot nu toe heeft de Vaccine Court 5,4 miljard dollar uitgekeerd aan 12.000 eisers. Maar het VICP vervult zijn oorspronkelijke doel niet meer. In plaats daarvan is het programma verworden tot een wirwar van inefficiëntie, vriendjespolitiek en zelfs regelrechte corruptie, waarbij overheidsadvocaten en de zogenaamde Special Masters (rechters van de Vaccine Court) het voortbestaan van het HHS-fonds boven hun plicht stellen om slachtoffers te compenseren.
De structuur werkt bovendien nadelig voor de eisers. De tegenpartij is HHS, niet de vaccinproducenten; eisers nemen het dus op tegen de machtige Amerikaanse overheid, vertegenwoordigd door het ministerie van Justitie. De meeste Special Masters hebben een achtergrond in de overheid, de politiek of het juridische systeem en vertonen doorgaans een sterke vooringenomenheid ten gunste van de overheid. Er is geen mogelijkheid tot inzage in bewijs (discovery), en de gebruikelijke regels van bewijsvoering gelden niet. Advocaten van kinderen krijgen geen toegang tot de Vaccine Safety Datalink, een CDC-database met de beste gegevens over vaccinatieschade, gefinancierd met belastinggeld. De vergoeding van advocaten wordt bepaald door bevooroordeelde Special Masters en vaak vijandige overheidsadvocaten, die die macht gebruiken om advocaten tegen de belangen van hun cliënten op te zetten.
Het VICP wijst regelmatig gegronde zaken zonder pardon af of sleept ze jarenlang voort. In plaats van “snel en eerlijk” te compenseren, wijzen Special Masters meer dan de helft van de zaken af. Zaken die wel doorgaan, duren meestal meer dan 5 jaar, en veel zelfs meer dan 10 jaar, terwijl ouders zorgen voor ernstig gehandicapte kinderen. Advocaten klagen dat Special Masters hun vergoedingen en die van medische experts omlaag bijstellen als straf voor doeltreffende pleidooien. Deskundige getuigen die kinderen bijstaan, melden intimidatie en zelfs bedreigingen dat ze hun professionele status of NIH-financiering verliezen als ze voor de slachtoffers getuigen. De overheid betaalt haar eigen medische experts snel, maar vertraagt tegelijkertijd jarenlang de betalingen aan experts van de eisers.
Het VICP is kapot, en ik ben vastbesloten het te herstellen. Ik zal niet toestaan dat het VICP zijn mandaat blijft negeren en tekort blijft schieten in zijn missie om vaccinatieslachtoffers snel en eerlijk te compenseren.
Ik ben dankbaar dat ik samenwerk met @AGPamBondi en medewerkers van HHS om het VICP te hervormen.
Samen brengen we de Vaccine Court terug naar haar oorspronkelijke bedoeling zoals vastgesteld door het Congres.
