Het onderzoek, uitgevoerd door een team onder leiding van neurowetenschappers van Charité – Universitätsmedizin en Brigham and Women’s Hospital, vertegenwoordigt een aanzienlijke vooruitgang in het begrijpen en behandelen van neurologische en neuropsychiatrische stoornissen zoals de ziekte van Parkinson, dystonie, obsessief-compulsieve stoornis (OCD) en het syndroom van Gilles de la Tourette.
Door gegevens te analyseren van patiënten die een diepe hersenstimulatie (DBS)-therapie ondergingen, konden de onderzoekers verstoorde hersennetwerken in kaart brengen die verband hielden met deze stoornissen. Het in kaart brengen van disfunctionele circuits in de hersenen biedt cruciale inzichten in de onderliggende mechanismen van deze aandoeningen en identificeert specifieke gebieden waarop behandeling kan worden gericht.
Een opmerkelijke bevinding van het onderzoek is dat ondanks de diverse symptomen die met deze stoornissen gepaard gaan, er sprake is van overlap in de geïdentificeerde disfunctionele hersencircuits. Dit suggereert dat bepaalde hersencircuits een rol kunnen spelen bij meerdere aandoeningen, wat de onderling verbonden aard van neurologische en neuropsychiatrische aandoeningen benadrukt.
Bovendien heeft het onderzoek praktische implicaties voor het verbeteren van de behandelresultaten. Door zich met DBS nauwkeurig te richten op de geïdentificeerde disfunctionele circuits, konden de onderzoekers de symptomen bij sommige patiënten verlichten, waaronder die met ernstige, behandelingsresistente OCD. Dit onderstreept het potentieel van gepersonaliseerde, gerichte hersencircuittherapie voor het verbeteren van de effectiviteit van de behandeling.
Vooruitkijkend willen de onderzoekers hun techniek verder verfijnen om specifieke hersencircuits die verband houden met individuele symptomen binnen deze aandoeningen beter te isoleren en te targeten. Bovendien kunnen de inzichten uit deze studie informatie opleveren voor de ontwikkeling van niet-invasieve neuromodulatietechnieken, zoals transcraniële magnetische stimulatie (TMS), die alternatieve behandelingsopties zouden kunnen bieden zonder de noodzaak van een operatie.
Over het geheel genomen vertegenwoordigt dit onderzoek een belangrijke stap voorwaarts in het begrijpen van de complexe neurale mechanismen die ten grondslag liggen aan neurologische en neuropsychiatrische aandoeningen en biedt het veelbelovende mogelijkheden voor de ontwikkeling van effectievere behandelingen die zijn toegesneden op individuele patiënten.
Bron: Universitätsmedizin Berlin