Onderzoekers van Mount Sinai hebben een verband ontdekt tussen bepaalde per- en polyfluoralkylstoffen (PFAS) en een verhoogd risico op schildklierkanker, volgens een onderzoek dat vandaag is gepubliceerd in eBioMedicine.
PFAS, ook wel “forever chemicals” genoemd, zijn een grote, complexe groep synthetische chemicaliën die kunnen migreren in de bodem, het water en de lucht. Door hun sterke koolstof-fluorverbinding breken deze chemicaliën niet gemakkelijk af in het milieu. Forever chemicaliën worden al sinds de jaren 1940 wereldwijd gebruikt in consumentenproducten, zoals anti-aanbak kookgerei, waterafstotende kleding, vlekbestendige stoffen en andere producten die vet, water en olie weerstaan.
Verschillende nationale en internationale instellingen, waaronder het Europees Parlement en het Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA), hebben de blootstelling aan PFAS uitgeroepen tot een gezondheidscrisis. Dit onderzoek ondersteunt de acties die nodig zijn om deze chemische stoffen te reguleren en te verwijderen uit potentiële blootstellingsroutes. Hoewel is vastgesteld dat blootstelling aan PFAS mogelijk bijdraagt aan de recente toename van schildklierkanker, is het verband tussen blootstelling aan PFAS en schildklierkanker bij menselijke populaties slechts in beperkte mate onderzocht.
“Met de aanzienlijke toename van schildklierkanker wereldwijd in de afgelopen decennia, wilden we ons verdiepen in de mogelijke omgevingsfactoren die de oorzaak zouden kunnen zijn van deze toename. Dit leidde ons tot de bevinding dat PFAS, ‘voor altijd chemische stoffen’, op zijn minst gedeeltelijk de stijging van schildklierkanker kunnen verklaren en een gebied zijn dat we verder moeten bestuderen,” zegt co-corresponderende auteur Maaike van Gerwen, MD, PhD, assistent-professor en directeur onderzoek voor de afdeling Otolaryngologie – Hoofd- en Halschirurgie, Icahn School of Medicine van Mount Sinai. “Het risico op schildklierkanker door blootstelling aan PFAS is een wereldwijd probleem gezien de prevalentie van blootstelling aan PFAS in onze wereld. Deze studie levert cruciaal bewijs ter ondersteuning van grootschalige studies die het effect van blootstelling aan PFAS op de schildklier verder onderzoeken.”
De onderzoekers onderzochten associaties tussen plasma PFAS-niveaus en de diagnose schildklierkanker met behulp van BioMe, een biobank met medische gegevens van Icahn Mount Sinai. Ze bestudeerden 88 schildklierkankerpatiënten met plasmamonsters die op of voor de kankerdiagnose waren verzameld en 88 niet-kankercontroles – mensen die geen enkele vorm van kanker ontwikkelden – die bij elkaar pasten op geslacht, ras/etniciteit, leeftijd (binnen vijf jaar), body mass index, rookstatus en het jaar van de monsterafname. De onderzoekers maten de niveaus van acht PFAS in bloedmonsters van de BioMe-deelnemers met behulp van ongerichte metabolomics. De niveaus van individuele PFAS werden vergeleken tussen de groep deelnemers die schildklierkanker ontwikkelden en de groep gezonde deelnemers, waarbij verschillende statistische modellen werden gebruikt om de nauwkeurigheid in te schatten.
De resultaten toonden aan dat blootstelling aan perfluoroctaansulfonzuur (n-PFOS, een groep chemische stoffen onder de PFAS-paraplu) leidde tot een 56 procent verhoogd risico op de diagnose schildklierkanker. Daarnaast voerden de onderzoekers de analyse opnieuw uit in een subgroep van 31 patiënten die minstens een jaar hadden tussen hun inschrijving bij BioMe en hun diagnose van schildklierkanker, om rekening te houden met het tijdsverloop tussen blootstelling aan PFAS-chemicaliën en het ontwikkelen van een ziekte. Uit deze tweede analyse bleek ook een positieve associatie tussen de blootstelling aan n-PFOS en het risico op schildklierkanker, evenals een positieve associatie met enkele andere PFAS-chemicaliën, waaronder vertakt perfluoroctaansulfonzuur, perfluoroonaanzuur, perfluoroctylfosfonzuur en lineair perfluorohexaansulfonzuur.
“De resultaten van dit onderzoek geven een verdere bevestiging van de PFAS gezondheidscrisis en onderstrepen de noodzaak om de blootstelling aan PFAS te verminderen en hopelijk op een dag te elimineren,” zegt co-corresponderende auteur Lauren Petrick, PhD, Associate Professor of Environmental Medicine and Public Health, Icahn Mount Sinai. “Vandaag de dag is het bijna onmogelijk om PFAS in onze dagelijkse activiteiten te vermijden. We hopen dat deze bevindingen ons bewust maken van de ernst van deze voor altijd chemische stoffen. Iedereen zou zijn of haar blootstelling aan PFAS moeten bespreken met zijn of haar behandelend arts om het risico vast te stellen en zich indien nodig te laten screenen. Daarnaast moeten we de industrie blijven veranderen om PFAS volledig te elimineren.”
Dit onderzoek werd gefinancierd met proeffinanciering door de afdeling Environmental Medicine and Public Health en het Institute for Exposomic Research’s National Institute of Environmental Health Sciences gefinancierde Center on Health and Environment Across the LifeSpan (HEALS), dat onderzoek ondersteunt naar milieublootstellingen en hun effecten op de gezondheid gedurende de levensloop.