Mooi verhaal dat ik online vond waarbij iemand aan zijn dierbare vriend, die de 70 jaar al gepasseerd is en langzaam richting de 80 jaar gaat, vroeg: “Wat voor veranderingen merk je tegenwoordig in jezelf?” Zijn antwoord is me altijd bijgebleven. Hij zei: Na een leven lang mijn ouders, broers en zussen, partner, kinderen en vrienden lief te hebben, heb ik eindelijk geleerd om écht van mezelf te houden. Ik besefte: ik ben Atlas niet. De wereld rust niet op mijn schouders.
Ik onderhandel niet meer met de groenteverkoper. Een paar extra centen doen mij geen pijn, maar kunnen hem misschien helpen zijn dochter naar school te sturen. Ik geef de serveerster meer fooi dan verwacht. Dat extraatje kan haar dag na een lange, vermoeiende dienst opfleuren. Ik onderbreek ouderen niet meer midden in hun verhaal om te zeggen: “Dat heb je al verteld.” Laat ze hun herinneringen herbeleven. Die momenten houden hun hart levend.
Ik verbeter mensen niet meer, zelfs als ik weet dat ze ongelijk hebben. Vrede is veel waardevoller dan gelijk willen krijgen. Ik geef complimenten zonder ze in te houden. Ze maken niet alleen de ander blij, maar ook mijzelf. Ik maak me niet meer druk om een vlek op mijn shirt of een kreuk in mijn kleren. Wie ik ben, zegt meer dan wat ik draag. Ik neem afstand van mensen die mij niet waarderen. Misschien zien zij mijn waarde niet, maar ik wel.
Ik doe niet meer mee aan het vuile spel van de ratrace. Ik ben geen rat, en het leven is voor mij geen race meer. Ik verberg mijn emoties niet meer. Ze maken me mens. Ik kies voor relaties boven ego. Ego bouwt muren. Relaties bouwen een thuis.
Ik leef elke dag alsof het mijn laatste kan zijn, want ooit zal dat zo zijn. En boven alles: ik doe wat mij gelukkig maakt. Want mijn geluk is mijn eigen verantwoordelijkheid. Geluk is altijd een keuze. Dus waarom wachten tot we 70 of 80 zijn om zo te leven?
Waarom niet nu beginnen? Op elke leeftijd. In elke fase.
