Belangrijkste bevindingen
-
Het risico op hartfalen (HF) neemt toe naarmate de body mass index (BMI) stijgt; echter, BMI heeft beperkingen als maat voor obesitas.
-
Over een mediane follow-up van 13 jaar bleek dat de taille-tot-lengteverhouding (WtHR) een significante voorspeller was van nieuw ontstaan hartfalen bij bijna 2.000 deelnemers aan het Malmö Preventieproject.
-
WtHR zou een betere maat kunnen zijn dan BMI om patiënten met HF te identificeren die baat kunnen hebben bij gerichte obesitasinterventies.
De taille-tot-lengteverhouding voorspelt het optreden van hartfalen, volgens onderzoek dat vandaag werd gepresenteerd op Heart Failure 2025, een wetenschappelijk congres van de European Society of Cardiology (ESC).
Obesitas treft een aanzienlijk deel van de patiënten met hartfalen (HF) en uit eerder onderzoek blijkt dat het risico op HF toeneemt naarmate de BMI stijgt.2 Dr. Amra Jujic van de Lund Universiteit in Malmö, Zweden, lichtte toe waarom deze analyse is uitgevoerd:
“BMI is de meest gangbare maat voor obesitas, maar wordt beïnvloed door factoren zoals geslacht en etniciteit, en houdt geen rekening met de vetverdeling in het lichaam. De taille-tot-lengteverhouding (WtHR) wordt gezien als een robuustere maat voor centrale adipositas – de schadelijke vetophoping rond de organen. Daarnaast wordt een hoge BMI soms paradoxaal genoeg geassocieerd met betere uitkomsten bij HF, iets wat bij WtHR niet het geval is.3 Wij onderzochten daarom het verband tussen WtHR en het ontwikkelen van HF.”
De onderzoekspopulatie bestond uit 1.792 deelnemers van het Malmö Preventieproject. De deelnemers waren bij aanvang tussen de 45 en 73 jaar oud. Ongeveer een derde van de groep had normale bloedglucosewaarden, een derde had een gestoorde nuchtere glucose en een derde had diabetes. Alle deelnemers werden prospectief gevolgd met betrekking tot het optreden van HF.
De gemiddelde leeftijd was 67 jaar en 29% van de deelnemers was vrouw. De mediane WtHR was 0,57 (interkwartielafstand: 0,52–0,61).
Gedurende de mediane follow-up van 12,6 jaar deden zich 132 HF-gevallen voor. Een hogere WtHR ging gepaard met een significant verhoogd risico op hartfalen (hazard ratio [HR] per standaarddeviatie: 1,34; 95% betrouwbaarheidsinterval [BI]: 1,12–1,61; p=0,001), onafhankelijk van verstorende factoren. Wanneer WtHR werd onderverdeeld in kwartielen, hadden personen in het hoogste kwartiel (mediaan: 0,65) een significant hoger risico op HF vergeleken met de overige kwartielen (HR: 2,71; 95% BI: 1,64–4,48; p<0,001).
Co-auteur Dr. John Molvin van de Lund Universiteit en het Malmö Universiteitsziekenhuis merkte op:
“De mediane WtHR in onze analyse lag aanzienlijk boven de 0,5, wat wordt beschouwd als de drempel voor verhoogd cardiometabool risico. Een tailleomtrek die minder is dan de helft van je lichaamslengte is ideaal.” Hij concludeerde:
“We vonden dat WtHR een significante voorspeller is van het ontstaan van hartfalen. Onze resultaten suggereren dat WtHR een betere maat kan zijn dan BMI om patiënten met HF te identificeren die baat kunnen hebben bij behandelingen gericht op obesitas. Onze volgende stap is om te onderzoeken of WtHR ook andere cardiometabole aandoeningen kan voorspellen in een grotere populatie.”
