Volgens onderzoekers van de universiteiten van Manchester en Hong Kong hebben oudere mensen met mobiliteitsproblemen die zonder aanpassingen aan hun huis leven, een slechtere gezondheid en meer pijn.
De studie van Engelse gegevens, vandaag gepubliceerd in Lancet Regional Health Europe (05/05/22) koppelt ook het gebrek aan aanpassingen aan het niet kunnen deelnemen aan sociale activiteiten en binnen twee jaar moeten verhuizen.
De analyse, gefinancierd door de Economic and Social Research Council, volgde meer dan 10.000 volwassenen van 60 jaar en ouder die gemiddeld 11 jaar thuis in Engeland woonden met behulp van gegevens van de Engelse Longitudinal Study of Ageing.
Het team vergeleek oudere volwassenen met en zonder mobiliteitsbeperkingen die in huizen woonden die waren aangepast aan hun handicap of die niet waren aangepast. Onder degenen met ernstige mobiliteitsbeperkingen verminderde huisaanpassingen de kans op vallen met 3%, pijn met 6% en een slechte gezondheid met 4% in vergelijking met gehandicapte volwassenen die zonder hulp het hoofd bieden.
Aanpassingen voor externe toegang verhoogden ook de kans dat mensen hun huis konden verlaten en konden deelnemen aan het sociale leven met 6% en stelden hen in staat om de komende twee jaar in hun huis te blijven met 4%.
De aanpassingen die ze bestudeerden, zijn onder meer verbrede deuropeningen, opritten, automatische deuren, toegankelijke parkeerplaatsen, leuningen en aanpassingen aan de badkamer of keuken.
Hoofdauteur Honorair Professor Tarani Chandola van de Universiteit van Manchester zei: “Mobiliteitsbeperking is de meest voorkomende vorm van handicap waarmee oudere volwassenen tegenwoordig worden geconfronteerd en omvat problemen met lopen, traplopen en opstaan na het zitten.
“Maar het grootste deel van de woningvoorraad in het VK is slecht ontworpen voor een snel vergrijzende bevolking, met slechts 7% van de huizen in Engeland in 2014 die aan de minimumnorm voor toegankelijkheid voldeden.
“Meer dan 70% van de oudere volwassenen met een mobiliteitsbeperking in Engeland woont in een huis zonder accommodatie voor hun handicap.”
Aan de deelnemers aan het onderzoek werd gevraagd of hun huizen externe aanpassingen hadden, zoals verbrede deuropeningen, hellingen, automatische deuren, parkeerplaatsen en een lift, en interne aanpassingen zoals rails, aanpassingen aan de badkamer/keuken en een stoeltjeslift.
Mobiliteitsbeperking werd gemeten aan de hand van gerapporteerde moeilijkheden bij 10 activiteiten, waaronder lopen, klimmen, opstaan, reiken en tillen. Vijf invaliditeitsuitkomsten werden geanalyseerd: vallen in de afgelopen twee jaar, pijn, slechte zelfgerapporteerde gezondheid, geen sociale activiteiten en verhuizing binnen de komende twee jaar.
Tot nu toe bundelden medische onderzoekers woningaanpassingen vaak met klinische of niet-klinische interventies zoals een advies van een fysiotherapeut of oefentherapie, waardoor het specifieke effect van woningaanpassingen moeilijk te scheiden is.
Maar dankzij het onderzoek heeft het team overtuigend kunnen pleiten voor extra investeringen in dergelijke woningaanpassingen door beleidsmakers.
Hij voegde eraan toe: “Onze studie laat zien hoe dit onderwerp weinig aandacht heeft gekregen in debatten over gezondheids- en sociale zorgdiensten. “We hebben nu sterk en consistent bewijs dat aanpassingen aan huisvesting een verslechtering van de gezondheid, het welzijn en de kwaliteit van leven van gehandicapte oudere volwassenen kunnen voorkomen.
“Daarom is het verbeteren van de kwaliteit van onze huisvesting essentieel voor het realiseren van gezond ouder worden in de samenleving.”