De hersenen van vaders reageren verschillend op dochters en
zonen
Dagelijkse interacties met peuters kunnen beïnvloed worden door
geslacht.
AMERIKAANSE PSYCHOLOGISCHE VERENIGING
WASHINGTON - Volgens hersenconsultaties en opnames van de
dagelijkse interacties van ouders met hun kinderen zijn vaders
attenter en responsiever op de behoeften van hun peuterdochters dan
op die van hun zonen, .
Vaders van peuterdochters zongen meer voor hun dochters en
spraken opener over emoties, waaronder verdriet, misschien omdat ze
opener staan voor de gevoelens van meisjes dan jongens, 'aldus de
studie, gepubliceerd in de American Psycological Association’s
Journal Behavioral Neuroscience. Vaders gebruiken ruwere en meer
prestatiegerelateerde taal (bijvoorbeeld woorden zoals trots, win en
top) tegenover hun zonen. Vaders van dochters gebruikten meer
analytische taal (bijvoorbeeld woorden zoals allemaal, onder en
veel), gekoppeld aan toekomstig academisch succes.
'Als het kind huilt of naar papa vraagt, reageren vaders vlugger
op hun dochters dan op hun zonen,' zei onderzoeker Jennifer Mascaro,
promovendus van de Emory University. "We moeten ons bewust zijn van
hoe onbewuste opvattingen van geslacht kunnen meespelen in de manier
waarop we zeer jonge kinderen behandelen."
Het onderzoek evalueerde of de verschillende manieren waarop
vaders zonen of dochters behandelen kunnen beïnvloed worden door
verschillende hersenreacties op mannelijke of vrouwelijke kinderen.
De studie kon niet bepalen of die verschillende hersenreacties
betekenen dat de vaders op één of andere manier moeilijk verbonden
zijn met de genetica of evolutie van hun zonen of dat de vaders
gebonden zijn aan maatschappelijke normen die betrekking hebben op
geslacht.
Studies over ouderschap zijn vaak bevooroordeeld in het lab,
omdat deelnemers volgens hen verwachte antwoorden geven of zich niet
bewust zijn van hun eigen gedrag. De onderzoekers van de Emory
University en de Universiteit van Arizona, vermeden dat probleem
door hun studie uit te voeren in het echte leven. De studie
gebruikte gegevens van 52 vaders van peuters (30 meisjes, 22
jongens) in het Atlanta-gebied, die een kleine handcomputer
opgeklemd kregen. Het apparaat werd willekeurig om elke negen
minuten ingeschakeld om gedurende de periode van 48 uur geluid op te
nemen. Sommige van de vaders in de studie hadden meer dan één kind,
maar de studie richtte zich alleen op hun interacties met een zoon
of dochter.
"Mensen doen verrassend normaal als ze het toestel dragen," zei
Mascaro. 'Ze vergeten dat ze het dragen of ze zeggen tegen zichzelf
dat alles ok is.’
De vaders werden ook gevraagd om het apparaat 's nachts in de
kamer van hun kind op te laden, zodat er geen nachtinteracties met
hun kinderen zouden kunnen worden opgenomen, zei Mascaro,
assistent-professor in Family and Preventative Medecine aan de Emory
School of Medicine.
Vaders ondergingen ook functionele MRI-hersenscans tijdens het
bekijken van foto's van een onbekende volwassenene, een onbekend
kind en hun eigen kind met gelukkige, droevige of neutrale
gezichtsuitdrukkingen. Vaders van dochters reageerden heftiger op de
gelukkige gezichtsuitdrukkingen van hun dochters in gebieden van de
hersenen die belangrijk zijn voor visuele verwerking, beloning,
emotieregelgeving en gezichtsverwerking dan vaders van zonen. In een
bevinding die de onderzoekers niet hadden voorspeld, reageerden de
hersenen van de vaders van jongens sterker op de neutrale
gezichtsuitdrukkingen van hun zonen, mogelijk omdat vaders reageren
op de meer dubbelzinnige emotionele vertoningen van hun zonen. Er
was geen significant verschil in de hersenreacties van de vaders op
verdrietige gezichtsuitdrukkingen van zonen of dochters.
In de dagelijkse interacties gebruikten de vaders van de dochters
meer taalverwijzingen naar het lichaam van het kind (bijvoorbeeld
woorden zoals buik, voet). Vorig onderzoek heeft aangetoond dat
preadolescente meisjes vlugger hun ontevredenheid over hun lichaam
uitdrukken.
De studie was gericht op vaders omdat er minder onderzoek is over
de rol van vaders bij het opvoeden van jonge kinderen, aldus
Mascaro. De studie kon geen definitieve langetermijn gevolgen vinden
tussen de verschillende behandelingen van zonen of dochters als
peuters en de toekomst van de kinderen, maar er werden wel enkele
mogelijke links onderzocht die een aantal aanbevelingen voor vaders
kunnen geven. Sinds het onderzoek in de Verenigde Staten kon de
studie ook geen conclusies trekken over vaders in andere culturen
met verschillende andere normen over het vaderschap.
Als vaders meer aanwezig en attenter zijn voor hun dochters en
openstaan voor emoties, kunnen meisjes meer empathie ontwikkelen dan
jongens, zei Mascaro. "Het feit dat vaders eigenlijk minder aandacht
kunnen schenken aan de emotionele behoeften van jongens, ondanks hun
beste bedoelingen, is belangrijk om te herkennen," zei ze.
Ander onderzoek heeft gevonden dat beperkte emoties bij volwassen
mannen verband houden met depressie, verminderde sociale intimiteit,
burgerlijke ontevredenheid en een lagere drang naar geestelijke
gezondheid.
Vorige onderzoek heeft ook aangetoond dat 'rough-and-tumble' spel
door ouders jonge kinderen kunnen helpen hun emoties beter te
regelen. Vaders van dochters willen wellicht meer meedoen met
meisjes, hoewel dit spel vaker bij jongens wordt geassocieerd, zei
Mascaro.
'De meeste vaders proberen er alles aan te doen om hun kinderen
te laten slagen in het leven maar hun interacties met hun kinderen
zijn misschien subtiel bevooroordeeld op basis van geslacht,' zei
Mascaro.
Vertaling: Andre Teirlinck
