Blootstelling van Dunedin kinderen aan lood in verband met
lagere IQ
Universiteit van Otago
Extreem hoge niveaus van lood in Nieuw-Zeeland steden in de jaren
1970 en 1980 lijken verantwoordelijk voor een verlies van
intelligentie en beroepsziektes onder volwassenen van vandaag.
Het meest recente onderzoek van de Universiteit van Otago
langlopende Dunedin Study Nieuw-Zeeland laat zien dat onder meer dan
500 kinderen die opgroeiden in het tijdperk van gelode benzine, die
zijn blootgesteld aan lood een lager IQ en sociale status haden op
de leeftijd van 38, ten opzichte van leeftijdsgenoten die aan minder
waren blootgesteld.
Het onderzoek, vandaag gepubliceerd in het Journal of the
American Medical Association, zegt dat de effecten "klein maar
significant" zijn, ook laten ze zien dat hoe hoger het bloed-lood
niveau in de kindertijd was, hoe groter het verlies van IQ-punten en
beroepsstatus in de volwassenheid is.
Loodgehaltes in Nieuw-Zeeland waren consequent hoger dan de
internationale normen in de jaren 1970 en 1980, grotendeels te
wijten aan motorvoertuigen uitlaatgassen.
De deelnemers aan de studie maken deel uit van het levenslang
onderzoek van meer dan 1.000 mensen geboren in Dunedin in 1972 en
1973, en uitgevoerd door wetenschappers van de Dunedin
Multidisciplinaire Health and Development Research Unit.
Bloed-lood testen werden uitgevoerd voor 565 van hen op de
leeftijd van 11. De deelnemers met meer dan 10 microgram lood per
deciliter bloed op de leeftijd van 11 hadden IQ's op de leeftijd van
38 die gemiddeld 4,25 punten lager waren dan hun minder aan lood
blootgestelde vergelijkingsgroep . Ze bleken ook lagere IQ-punten
ten opzichte van hun eigen kindertijd scores te hebben. De studie
toonde aan dat voor elke vijf microgram toename in de kindertijd
bloed-lood, een persoon ongeveer 1,5 IQ-punten verloor op 38 jaar.
Het gemiddelde bloed-lood niveau van de kinderen op de leeftijd
van 11 was 10,99 microgram per deciliter bloed, iets hoger dan de
historische "bezorgdheid" voor blootstelling aan lood in de jaren
1990.
Vier en negentig procent van de kinderen had bloed-lood niveaus
hoger dan vijf microgram per deciliter, het niveau waarop het VS
Center for Disease Control and Prevention nu een
volksgezondheidsinterventie aanbeveelt.
Ongeveer de helft van de 11-jarigen hadden een concentratie van
meer dan 10 microgram per deciliter bloed.
Senior auteur van het artikel, Dunedin Study, Associate Director
Professor Terrie Moffitt van Duke University, zegt dat de gegevens
van een tijdperk zijn, waarin zulke hoge niveaus werden beschouwd
als normaal voor kinderen en niet gevaarlijk.
In 1984, toen de Dunedin kinderen werden getest, was slechts een
loodgehalte van meer dan 35 microgram per deciliter nodig voor een
nader medisch onderzoek. De genoemde studie verwees 10 kinderen op
dat moment door voor verdere testen.
"Dit onderzoek toont aan hoe een vooruitziende blik Nieuw-Zeeland
had toen het land in 1996 loodhoudende benzine verbood.
"Blootstelling aan lood is thans zeer zeldzaam voor Kiwi
kinderen. Maar de bevindingen suggereren het belang van het
bijhouden van onze waakzaamheid tov milieuverontreinigende stoffen."
Onderzoekers zeggen dat wat de Nieuw-Zeelandse studie tot een
belangrijk natuurlijke experiment maakt, is omdat het verkeer door
alle wijken gaat en de blootstelling aan gelode benzine dampen
daardoor relatief gelijkmatig verdeeld was over alle sociale
groepen.
Dat zou niet het geval zijn met de blootstelling aan loodhoudende
verf of loden leidingen in oudere structuren, die een grotere
bedreiging vormen voor armere gezinnen.
De studie vergeleek ook veranderingen in de sociale status met
behulp van de Nieuw-Zeelandse Sociaaleconomische Index, die gezinnen
met een zes-puntsschaal meten.
Kinderen die meer dan 10 microgram lood hadden, kregen beroepen
met een sociaal-economische status lager dan die van hun ouders.
"Vanaf het begin van dit jaar, waren de lange termijn cognitieve
uitkomsten van kinderen die blootgesteld waren aan lood niet bekend,
vanwege aan een gebrek aan onderzoek. Onze nieuwe artikel vult dat
gat.
"In de jaren 1980, de Dunedin studie, geleid door professor Phil
Silva, was belangrijk om Nieuw-Zeelanders bewust te maken dat lood
schadelijk voor kinderen zou kunnen zijn", zegt professor Moffitt.
Dunedin Study Director Professor Richie Poulton en Associate
Professor Jonathan Broadbent, van de Faculteit Tandheelkunde Otago
University's, zijn co-auteurs.
Associate Professor Broadbent zegt dat volwassenen van vandaag
waarschijnlijk zijn blootgesteld aan loodrisico’s zoals bij kinderen
toen.
"De meeste hadden hun loodblootstelling niet getest zoals
kinderen. Echter, een manier om dit te testen, is om de melktanden
te onderzoeken, als ze zijn bewaard."
De bodem bevat looddeeltjes, met aarde van naast drukke wegen met
de hoogste loodconcentratie van het loodbenzinetijdperk. Kinderen
die buiten spelen ademen stof met lood in of slikken kleine
hoeveelheden lood van de bodem in.
Lood is een krachtig neurotoxine dat zich kan ophopen in de
bloedbaan van een kind, danwel zich nestelt in de botten, tanden en
zachte weefsels en bouwt zich in het lichaam op.
Paper co-auteur professor Avshalom Caspi, van Duke University,
zegt waar u ook start in het leven, "lood heeft een slopende
kracht".
"Als iedereen een beetje van milieuverontreinigende stoffen
neemt, lijdt de samenleving als geheel."
Hoofdauteur Aaron Reuben, een Duke PhD kandidaat, zegt dat de
lagere beroepsniveaus "gedeeltelijk maar significant verklaard
worden door het IQ verlies.
De cognitieve tekorten geassocieerd met lood bleven gedurende
decennia en lieten zien wat voor soort beroepen die mensen kregen.
Groetjes,
Pieter
