Samen kunst maken of (bord)spelen verhoogt aanmaak knuffelhormoon

KOPPELS DIE SAMEN KUNST MAKEN PRODUCEREN OXYTOCINE MAAR SCHILDERENDE MANNEN SPANNEN DE KROON

Dick Schrauwen [1]

Samenvatting. Een nieuwe studie onthult dat stellen die samen kunst maken of bordspellen spelen oxytocine afgeven. Onderzoekers melden dat mannen 2 tot 2,5 keer meer oxytocine vrijmaken bij het maken van kunst met hun geliefde.

Bron: Baylor University.

Wanneer koppels samen bordspellen spelen of samen een schildercursus volgen dan maken ze oxytocine aan. Oxytocine word ook wel het "knuffelhormoon" genoemd. Maar mannen die samen aan een schilderij werken produceerden twee keer zoveel oxytocine dan vrouwelijke schilders of dan stellen die spelletjes spelen. Dit bleek uit een studie van de Baylor Universiteit.

"We verwachtten het tegenovergestelde. Dat juist paren die een bordspel spelen meer oxytocine zouden produceren omdat ze communiceren over spel en strategie en omdat ze meer interactie hebben vanwege de competitieve element. Oxytocine wordt geassocieerd wordt met hechting (bonding) en de cohesie binnen een familie." zegt Karen Melton, PhD assistent-professor van kind- en familiestudies aan het `Robbins College of Health and Human Sciences` van de Baylor-universiteit.

De studie - "Examining Couple Recreation and Oxytocin Via the Ecology of Family Experiences Framework" – is gepubliceerd in het Journal of Marriage and Family, het tijdschrift van de National Council on Family Relations [2].

De onderzoekers hadden ook de verwachting dat paren die samen aan een schilderij werkten meer aandacht zouden hebben voor de instructeur en het canvas dan voor hun partners, maar inde plaats daarvan hadden ze juist meer interactie met elkaar dan koppels die bordspellen speelden.

"Over het algemeen wordt een les in een schilderklasje niet gezien als een interactief samenzijn met je partner. Maar soms vertoonden paren die samen aan het schilderen juist warme, verbindende interacties. Bijvoorbeeld door een arm om hun partner heen te slaan of door positieve feedback te geven ('Goed gedaan')", zegt Melton.

Dit is de eerste studie waarin wordt onderzocht hoe verschillende soorten vrijetijdsbesteding in verband kunnen worden gebracht met de afgifte van oxytocine, aldus onderzoekers.

"Onze belangrijkste ontdekking is dat alle koppels oxytocine vrijgeven wanneer ze samen spelen - en dat is goed nieuws voor de relaties tussen partners," zei Melton. "Maar bij mannen in de schilderklas lag die afgifte van oxytocine 2 tot 2,5 keer hoger dan in de andere groepen. Dit wijst erop dat sommige soorten activiteiten mogelijk gunstiger zijn voor mannen dan vrouwen en vice versa. "

Van de vier groepen nam de afgifte van oxytocine het meest toe bij de mannen in de schilderklas. Daarna volgden vrouwen die bordspellen speelden, vrouwen in de kunstklas en als laatste mannen die bordspellen spelen. Het verschil tussen deze laatste drie groepen was niet significant.

Onderzoekers identificeerden ook een significante invloed van de omgeving van de activiteit. Koppels in een nieuwe omgeving gaven meer oxytocine vrij dan die in de vertrouwde huiselijke omgeving. Dat wijst erop dat onbekendheid (nieuwigheid) een belangrijke factor kan zijn bij het vormgeven van het samenzijn met onze partners.

Bij het onderzoek van Melton en Maria Boccia, hoogleraar kind- en gezinsstudies waren 20 tellen in de leeftijd van 25 tot 40 betrokken. Koppels werden willekeurig toegewezen deel te nemen aan een van de twee vormen van samenzijn. De ene was een spelletjesavond en de andere de schilderklas.

Spelletjes. Eén groep speelde de bordspellen in een vertrouwde, huiselijke omgeving. Alle stellen waren alleen met elkaar. Deze paren kozen vertrouwde spellen waarvoor ze geen instructies hoefden te lezen zoals kaarten, dammen, schaken, puzzelen, domino, monopolie en scrabble.

Schilderles. Ondertussen nam de andere groep deel aan schilderlessen voor koppels in een `community art studio`. Deze stellen namen deel aan twee lessen, elk met vijf paren. Ze schilderden een eenvoudig strandgezicht met hun initialen in het zand. De instructeur had de doeken zo geprepareerd dat er zo weinig mogelijk interacties nodig waren tussen de schilderende partners.

De oxytocinespiegels werden gemeten met behulp van urinemonsters voor en na de activiteiten. De deelnemers vulden ook een vragenlijst in met zes items over hun vertrouwdheid met de activiteit en over hun communicatie, aanraakcontact en oogcontact. De sessies duurden ongeveer een uur.

In de toekomst willen Melton en Boccia verder onderzoeken welke rol de omgeving van de activiteiten speelt bij de afgifte van oxytocine.

De onderzoekers merkten op dat hun studie verschilt van andere studies waarin deelnemers wordt verzocht om specifieke affectieve acties gedurende een bepaalde periode uit te voeren zoals knuffelen, handen vasthouden of masseren. De fysieke interacties in het onderzoek van Melton en Boccia vonden spontaan plaats en duurden kort.

"Dit heeft implicaties voor het dagelijkse gezinsleven. Het is belangrijk om samen dingen te doen die leiden tot zinvolle interactie zoals samen eten, een wandeling maken, huiswerk doen of samen op de bank zitten met een tablet. " zegt Melton.

Melton: "Natuurlijk moet de schoorsteen roken en daarom moeten we hard werken, dat is simpel genoeg. Maar we moeten ook tijd vrijmaken voor onze familie om samen dingen te doen."

VERWIJZINGEN

[1] Bewerking van onderstaand persbericht
- https://neurosciencenews.com/couple-art-oxytocin-10726/

[2] Publicatie (abstract)
- https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/jomf.12556