Wat bevordert ontstekingen bij diabetes type 2 ?
Geen glucose, volgens nieuw onderzoek

UNIVERSITY OF KENTUCKY

Tot op heden was weinig inzicht in de onderliggende oorzaken van ontstekingen bij obesitas en diabetes mellitis type 2 (T2DM), wat de ontwikkeling van preventieve behandelingen belemmerde om complicaties te voorkomen bij een ziekte die de derde overlijdensoorzaak is in de Verenigde Staten.

Maar nieuw onderzoek door de Universiteit van Kentucky toont aan dat veranderingen in mitochondriën - de krachtcentrale van onze cellen - chronische ontstekingen bevordert bij cellen die aan bepaalde vetten worden blootgesteld, waardoor de heersende veronderstelling dat glucose de boosdoener is, aan diggelen gaat.

Chronische ontstekingen jagen veel desastreuse complicaties aan bij diabetes type 2, waaronder cardiovasculaire, parodontale en nierziekten, en is daardoor een van de hoofddoelen voor nieuwe therapieën. Deze nieuwe gegevens kunnen verhelderend zijn bij de discussie over strenge glykemische controle als voornaamste behandelingsdoel voor mensen met diabetes.

Het onderzoek werd recentelijk gepubliceerd in Cell Metabolism door een team aangevoerd door Barbara Nikolajczyk (UK Barnstable Brown Diabetes Center, Department of Pharmacology and Nutritional Sciences) en Douglas Lauffenberger (MIT Department of Biological Engineering).

Nikolajczyk en Lauffenberger waren er niet op uit om de oorzaak glucose-inflammatie theorie te ontkrachten. Gebaseerd op het belang van glycolyse (een 10-reactie sequentie die energie produceert) bij andere ontstekingsvormen, speculeerde het team dat immuuncellen van patiënten met diabetes type 2 energie zouden produceren door verbranding van glucose. “We hadden het mis,” zei Nikolajczyk.

“We gebruikten uitsluitend menselijke immuuncellen voor al onze onderzoeken,” legt Nikolajczyk uit, met de kanttekening dat mensen, en geen dieren met diabetes type 2, het specifieke pro-inflammatoire T-cel profiel hebben dat haar team al bij eerder onderzoek had vastgesteld.

Het team werd verrast door de ontdekking dat glycolyse geen aanjager was van chronische inflammatie. In plaats daarvan was een combinatie van verstoringen in de mitochondriën en verhoogde gehaltes aan vetderivaten verantwoordelijk.

Nikolajczyk geeft aan dat ze toepassingen ziet voor dit onderzoek in zowel de standaard als klinische wetenschap. Ze hoopt pro-inflammatoire lipidesoorten gedetailleerd te definiëren en de verbanden te onderzoeken tussen circulerende en/of weefsel-geassocieerde lipiden en insuline resistentie, een essentieel kenmerk van diabetes type 2. Ze wil ook graag bijdragen aan de ontwikkeling van nieuwe analytische behandelingen, aangevoerd door dr. Lauffenburger’s team, dat zich ontwikkelende lipide-gerelateerde uitkomsten verbindt met beter inzicht in de pathologie van diabetes type 2.

“Tot nu toe was decennialang voor de meeste mensen met diabetes type 2 aggressieve bloedsuikercontrole het doel om het risico op diabetische complicaties te verminderen,” zegt Nikolajczyk. “Onze gegevens bieden een verklaring voor het feit dat ziekteprogressie kan optreden bij patiënten met diabetes 2, ondanks strenge glucosecontrole.”

Vertaling: Ellen Lam

September 2019