Overleven, het verschil tussen mensen, dieren en planten

Net als mensen gaan ook dieren en planten verder na dit leven. Zij hebben ook een vorm van bewustzijn. Hun bewustzijnsvorm en communicatie is anders dan die van de mens en niet een op een vergelijkbaar.

Willen wij als mensen communiceren met dieren en planten dan moeten we op een energie niveau communiceren zoals al enkele decennia in Nederland geleerd wordt. Als je op deze manier communiceert ga je op een gelijkwaardige manier met anderen om.

Ook dieren leren van hun fouten of fouten van hun soortgenoten. Ook zijn er dieren die zich aanpassen aan de menselijke manier van leven. Maar veel belangrijker is dat dieren zich altruïstisch opofferen voor hun groep als dit een hoger belang dient. Mensen daarentegen wentelen zich in zielig doenerij. Daarmee veroorzaken ze dat hun ziekte gehandhaafd blijft en dat anderen daarvoor moeten betalen. Ook wordt de ziekte via de genen aan volgende generaties doorgegeven.
Met andere woorden de dieren die niet met mensen in aanraking komen leven een natuurlijk leven en houden de soort sterk en zijn zich bewust van waarom ze leven en passen zich aan, aan veranderende omstandigheden. De mens heeft dat in vele eeuwen verleerd op een enkele uitzondering daargelaten.

Een planten en dieren communiceren met energie (temperatuur, licht, geluid, kleur) en weten zo hoe ze moeten groeien, hoe ze moeten samenwerken met andere soorten, migreren en sterven. Dat is niet zielig zoals de mens zou zeggen als een ander mens doodgaat. De natuur (energie) regelt dat soort zaken zelf. Als een dier honger heeft en niets meer kan vinden of ziek is dan gaan ze in de rust en nemen ze simpelweg hun levenslot voor lief. Dat doet een mens niet meer zij degenereren al eeuwen, enkele uitzonderingen daargelaten.

Mensen die zonder de natuurwetten leven sterven naar en moeten op herhaling omdat ze het levend leven niet begrepen en slechts doods geleefd hebben zie boek: Jouw Keuze. Dieren en planten leven verder in andere constitutie en constellatie = genereren.

Pauline Laumans