Waarom heb ik bewust euthanasie toegepast

Dag lieve mensen,

Graag wil ik me via deze Nieuwsbrief aan jullie voorstellen en mijn verhaal van het ‘waarom heb ik bewust euthanasie toegepast’ aan jullie vertellen. Graag wil ik op deze manier mijn gevoelens met jullie delen.

Mijn meisjesnaam is Lutje en ik ben geboren op 5 april 1955 in Oostende, België. Ik ben nu 62 jaar en ben vanaf mijn kinderjaren door professor Hooft vanwege mijn ziekte begeleidt. Ik heb hem op regelmatige tijdstippen bezocht. Mijn levenseinde en euthanasie zal binnenkort geschieden onder deskundige begeleiding van mijn professoren uit het UZA te Antwerpen; prof. Dr. Cras, prof. Dr. Van den Eede en mijn huisarts dhr. K. Claus. Dit is voor mij zo belangrijk, dat dit duidelijk naar voren komt als een heel bewuste keuze die heel strikt gereglementeerd is. De wet zal hieromtrent naar geest en letter gevolgd worden.

‘Ik heb zelf dit besluit genomen en niemand anders. Ik heb alleen begeleiding nodig om dit traject – deze papieren rompslomp – goed te doorstaan. En, in België duurt dat traject behoorlijk lang; zelfs jaren voordat er uiteindelijk goedkeuring aan wordt gegeven’.

Mijn levensverhaal
Het eerste levensjaar verliep heel gewoon, maar op de leeftijd van 13 maanden ging het serieus mis met mij. Er werd een bacteriële infectie, en veel later een hersenvliesontsteking geconstateerd, hoewel ik niet de fysieke zichtbare symptomen ervan had. Ontelbare keren in het ziekenhuis van Oostende en Gent geweest voor meerdere behandelingen. Het was mijn vader die me iedere keer begeleidde, omdat mijn moeder in die periode het leven heeft geschonken aan twee jongens (1956 en 1957). Beide broertjes kregen uit voorzorg, vanwege mijn ziekte, de zgn. BCG-injecties.

[Red. BCG-injecties: het beschermt tegen infecties met tuberkelbacteriën en daardoor ook tegen tuberculose(tbc)]

Door mijn ziekte had ik op jonge leeftijd al geen evenwichtsgevoel meer en het kostte me ontzettend veel moeite om te leren lopen. Toch is het lopen mij geluk dankzij mijn doorzettingsvermogen. Maar door de vele medicamenten die ik in mijn kinderjaren heb moeten slikken, ben ik supergevoelig geworden voor alles. Dat heeft ervoor gezorgd, dat ik uiteindelijk zenuwpijnen over en door mijn hele lichaam kreeg. Met als gevolg dat mijn rechteroog niet meer functioneerde. Dat belette mij niet om ‘ambulanciertje’ [Red. assistent op ziekenambulance] te worden als opgroeiend meisje. Ik was 5 jaar toen ik er mee begon, uit liefde voor mens, dier en elk levend wezen.

Ik hou van alles wat leeft, want het zorgen voor mensen loopt als een rode draad door mijn leven, tot vandaag de dag toe. Ik heb voor mijn zusjes, mijn vader en moeder gezorgd, en veel later voor mijn dementerende echtgenoot Jefke.

In 2013 komt er wederom zo’n periode in mijn leven waarin ik word geconfronteerd met tegenslagen. Door een val in mijn huis breek ik niet alleen mijn been, maar geraak in een diepe coma. Opnieuw belandde ik in een ziekenhuis waar ik 8 maanden heb gelegen. Er werd nu bij mij een waterhoofd middels een MRI-scan vastgesteld. Ik vermoedde dat ik dat als kind al heb gehad, want mijn moeder vertelde me dat als ze een mutsje voor mij wou kopen, ze altijd een grotere maat diende te nemen. Anders paste dat gewoon niet. Ik trok toch altijd het mutsje af, omdat het me ofwel pijn of hinderde. Naderhand heb ik nooit een hoofddeksel meer kunnen dragen. Mijn waterhoofd en hypergevoeligheid zal wel aan de basis daarvan hebben gelegen. Nu in deze tijd als het vermoeden bestaat dat een hersenvliesontsteking is geweest, dan wordt iedere dag de omtrek van het hoofd opgemeten.

Het allerergste in die periode was vooral die ondragelijke zenuwpijnen. Zenuwpijnen overal, in heel mijn fysiek lichaam die bleven maar aanhouden. Ondraaglijke pijnen …. om er gek van te worden. Toen ik langzaam weer bij kennis kwam - na die val in 2013 – heb ik toen bij mijn volle verstand besloten dat, als mijn levenskwaliteit er op achteruit zou gaan, ik bewust zou kiezen voor euthanasie. Ik ben nu nog steeds bij mijn volle verstand en ik heb van de artsen begrepen dat de kwaliteit van mijn leven in de toekomst er niet beter op zal worden. Alles wat ik nu heb, is een laattijdig gevolg van de hersenvliesontsteking als baby zijnde. Ik heb daar omtrent destijds expertise laten doen. Dus de kans dat ik eerder achteruit dan voorwaarts, is een vaststaand feit geworden.

Begin november 2017 kreeg ik nog onverwachts ook nog gangreen aan beide voeten. Met veel antibiotica en veel intensieve verzorging is dat weer zo’n moment geweest waarop ik geconfronteerd werd met heftige pijnen en verdriet. Weer heb ik een horde moeten nemen om te ‘overleven’. Ik takel fysiek in een rap tempo af. Maar ondanks dat ik heb geen woede of opstandigheid ondervonden gedurende heel mijn proces van aftakeling. Gewoon, omdat ik erop vertrouw dat God mij laat delen in alles en zonder te oordelen.

Mijn verzorgend karakter
Het zorgen voor mensen loopt als een rode draad door mijn leven. Ik heb van jongs af aan mijn beide zussen verzorgd en mijn lieve echtgenoot die enige jaren ouder was dan ik. Mijn dementerende echtgenoot is uiteindelijk – diabeet en een rugoperatie en een prostaatingreep – in het jaar 2006 gestorven. Ik heb daar ontzettend veel verdriet van gehad en ik heb me eenzaam gevoeld in die periode. Toch heb ik mijn dagelijkse werkzaamheden weer opgepakt.

Tot vandaag de dag zorg ik nog voor mensen. Ik heb na mijn middelbare schoolopleiding als assistent radiologie gewerkt in binnen en buitenland en ben op latere leeftijd gediplomeerd psycholoog en filosoof geworden. Ik begeleid nu mensen in mijn praktijk. Mensen die bijvoorbeeld bewust hebben gekozen van zelfdoding. Dat zijn de mensen die ik ondersteun, want ik begrijp ze volkomen en kan aanvoelen wat ze zeggen en bedoelen zonder diepgravende gesprekken te moeten voeren. Ik heb tijdens het begeleidingsproces van mensen die euthanasie (7 stuks) hebben uitgevoerd, mogen ervaren dat zij allemaal in rust en vrede zijn overgegaan. Geen strijd, geen ondraaglijk lijden, geen angst. Geen wroeging. Dat hoeft echt niet volgens mij.

Bang om te sterven?
Nee, ik ben niet bang om te sterven; in het geheel niet. Het kan voor veel mensen raar overkomen, maar ik zie het als een bevrijding van al het aardse en een nieuw begin aan de overkant. Euthanasie zie ik dan ook als enig middel bewust vroeger uit het leven te stappen, omdat mijn lijden lang genoeg heeft geduurd. Ik weet dat mijn ziel terug komt om hier opnieuw mensen in liefde en verbondenheid te laten leven. Mijn euthanasie is daarom dan ook geen vlucht uit het aardse leven, maar met het doel dat mijn ziel weder kan keren op aarde om zoveel als maar mogelijk is goed te doen voor de mensheid in de ruimste zin. Mijn ziel kan alleen maar goed doen zonder de fysieke aftakeling en het lichamelijk ondraaglijk lijden. Vandaar dat ik geen angst of spijt ken. Als je op de wereld komt, geef je het beste van jezelf. Zelfdoding, als je echt van je pad bent geraakt, is niet de oplossing. Er is een oplossing voor alles, mits goede omkadering. Dat ik kies voor vroegtijdig sterven door euthanasie, maakt voor God niets uit. God zal je hoe dan ook niet straffen voor je daad.
Hoe weet ik dat? Welk gevoel heb ik als ik met God praat?

Wel, sedert lange tijd heb ik contact met God of het hogere Zelf doordat ik lees, mediteer en veel luister naar klassieke muziek. Het is gewoon zalig deze conversaties te hebben. Ik word er blij, enthousiast en gelukkig door. Dan ben ik even zonder pijn en het voelt zo vertrouwd. Ik voel me dan heel goed, krijg ook veel rust, het voelt gewoon heerlijk. Heb er bijna geen woorden voor, want woorden schieten te kort om het Hemelse gevoel te beschrijven. Het gevoel van barmhartigheid, nederigheid en grandeur gaan hand in hand, dat ik als klein mens van zoiets heerlijks nu al op aarde deel mag uitmaken.

Ik ben tijdens het contact zover, dat ik nu boven het lijden uitstijg. Dat geeft met dan de energie en de kracht om door te gaan. Eigenlijk is het boven de pijn te kunnen staan een groot voorrecht. Toen alles pas begon, domineerde de pijn mij. Dat is nu al lang niet meer aan de orde. Ik boet nu al voor wat ik in het verleden soms verkeerd heb gedaan. Dat is nu al lang niet meer aan de orde.

God heeft erin toegestemd dit deel van mijn leven in goede banen te leiden, maar als nederig mens moet je het welbewijzen. Als ik dan met Hem praat, voel ik iets onbeschrijfelijks mooi en weet gevoelsmatig dat dit de enige wijze beslissing is. Ik voel dat in mijn lijf en ook geestelijk. Kan je zeggen dat het een fantastisch gevoel geeft; een gevoel van totale bevrijding. Voor de meeste mensen moeilijk om uit te leggen. De verlammingen waar ik nu mee zit en de vele ondraaglijke pijnen die ik lijd, zijn het waard om naar de Overkant te gaan.

Het is nu niet zo, dat ik verdrietig, boos of moedeloos ben hoewel je dat misschien moeilijk kan geloven. Ik vergelijk het met het Lijdensverhaal van Jezus Christus en zijn wedergeboorte met Kerst en zijn Verrijzenis met Pasen. De geboorte van Christus komt voor mij nog meer dan anders in het teken van het Licht te staan. Krijgt nu nog een grotere dimensie want mijn pad wordt door Hem geëffend om met Hem samen te zijn. Als je kiest voor lang leven met alles erop en eraan, word je daar niet voor veroordeeld als je sterft. En, dat is één van de grootste misvattingen en overtuigingen van mensen.

Ik zie het aan die mensen die ik tijdens hun euthanasie heb begeleid. Als je ziet hoe rustig deze mensen overgaan, dan voel je in hun aanwezigheid en samenzijn de verbondenheid tussen Hemel en Aarde. Dat gevoel – die goddelijke energie – is uniek en tevens wonderbaarlijk. Zo ben ik ervan overtuigd, dat ik zal opgenomen worden in het Hemelrijk zonder enige vorm van oordeel. Een oordeel die zou volgen omdat ik bewust heb gekozen voor euthanasie. Dat is voor mij een logische keuze geweest. Een keuze die ik na veel gesprekken met God en de engelen heel bewust is gemaakt.
Neale Donald Walsch

Ik leerde Neale Donald Walsch kennen via Mindvalley, waar hij één van de sprekers was. We hielden contact via Masterclasses over zijn boeiende conversaties met God. Toen ik hem voor het eerst hoorde en zag, had ik een heel apart gevoel van binnen. Zo vertrouwt en ook wat hij vertelde over zijn conversaties met God. Ik was heel blij dat ik eindelijk een gelijkgestemde ziel mocht leren kennen.

Via Neale kwam ik in contact met Craig Halilton die al meer dan 20 jaar mensen leert mediteren. Ik had zowaar de ontdekking van mijn levensdoel gevonden en dat stemt me heel blij en gelukkig.

Meditatie
Muziek speelt een zeer grote rol in mijn leven. Het Franse chanson ( Brassens, Brel, Becaud) vind ik fantastisch. Maar ik kan helemaal opgaan in de geestelijke cantates van Bach en Buxtehude en niet te vergeten ‘das Neugeborenes Kindelein’ zo vlak voor Kerst. Daar haal ik mijn kracht en energie uit. Als ik naar die muziek luister komt er altijd een conversatie met God nadien. Is gewoon zo.

Naderend levenseinde
Als mijn aardse leven eindigt en ik naar de Overkant ga, kan mijn ziel terug op aarde komen om tot steun te zijn voor hen die het nodig hebben. Een heel geruststellende gedachte. Ik werk nu al aan het verlichten van mijn geest. Te weten dat mijn lijden eindig is, is gewoon fantastisch. Deze Kerst [2017] maar ook alle andere kerstdagen staan in het teken van het Licht. Dat krijgt voor mij nu wel een heel andere dimensie.

Voor mij is dit een afscheid van het aardse leven, maar ik weet dat ik mag doorgroeien in het Hemelrijk. Ik ben God dankbaar voor dit leven. Ik ben dankbaar voor de goede zorg en de liefde die ik heb mogen ontvangen van mijn vader en moeder, mijn zussen en mijn overleden echtgenote, Jefke, medewerkers Zorgcentrum ‘De Regenboog’ [België] en voor hen die ik in gedachte heb. Over niet al te lange tijd ga ik mijn geliefde overleden vader, moeder en Jefke ontmoeten en ik ben ervan overtuigd, dat ik met open armen zal worden ontvangen.

Een lieve en warme groet aan iedereen die mij kent of heeft gekend.
Lutje,
December 2017

Met dank aan Hans Zevenboom voor dit artikel


 

Steun ons kenniswerk, winkel eens in de Leefbewust winkel


Naar het overige nieuws van vandaag