Nieuws


balk2.jpg (42734 bytes)


"Liefdeshormoon" speelt wellicht grotere rol in de sociale interactie dan eerder gedacht

STANFORD, Californië - Onderzoekers van de Stanford University School of Medicine hebben aangetoond dat oxytocine - vaak aangeduid als ' het liefdeshormoon" vanwege het belang in de vorming en instandhouding van sterke moeder-kind relatie en seksuele gehechtheid - betrokken is bij een bredere waaier van sociale interacties dan eerder gedacht .

De ontdekking kan gevolgen hebben voor neurologische aandoeningen zoals autisme en voor wetenschappelijke opvattingen uit ons evolutionair erfgoed .

Wetenschappers schatten dat zo'n 35 miljoen jaren geleden het sociaal leven voorafging aan het ontstaan ​​van het leven in paren. De nieuwe studie suggereert dat de rol van oxytocine in de paarbinding waarschijnlijk geëvolueerd is uit een bestaande bredere affiniteit van wonen in groep.

Oxytocine is de focus van intensief onderzoek voor zijn schijnbare rol bij het vaststellen van vertrouwen tussen mensen en werd in klinische studies toegediend bij kinderen met autisme spectrum stoornissen. De nieuwe studie, gepubliceerd in het 12 september nummer van Nature, spreekt over een unieke manier waarop oxytocine de activiteit in een deel van de hersenen verandert en cruciaal is voor het ervaren van het aangenaam gevoel dat neurowetenschappers "beloning" noemen". "De bevindingen gelden niet alleen voor lopende onderzoeken van oxytocine bij autistische patiënten maar suggereren ook mogelijke nieuwe behandelingen voor neuropsychiatrische aandoeningen waarbij de sociale activiteit wordt aangetast .

"Mensen met autisme spectrum stoornissen ervaren niet de normale beloning zoals de rest van ons allemaal wanneer zij samen zijn met vrienden," zei Robert Malenka , MD , PhD , senior auteur van de studie. "Voor hen kunnen sociale interacties ronduit pijnlijk zijn. Dus vroegen we ons af wat er in de hersenen gebeurt als wij genieten van samenzijn met vrienden? "

Sommige genetische evidentie suggereert dat de lastige sociale interactie, een kenmerk van autismespectrumstoornissen, ten minste gedeeltelijk verband houdt met oxytocine. Bepaalde variaties in het gen dat de oxytocine receptor codeert - een celoppervlakte eiwit dat de aanwezigheid van de stof detecteert - worden geassocieerd met een verhoogd risico op autisme.

Malenka, de 'Nancy Friend Pritzker' hoogleraar Psychiatrie en Gedragswetenschappen heeft gedurende twee decennia het beloningssysteem bestudeerd, een netwerk van onderling verbonden gebieden van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor ons gevoel van plezier in reactie op een verscheidenheid van activiteiten, bij eten als we honger hebben, slapen als we moe zijn, het hebben van seks of het verwerven van een partner, het nemen van verslavende drugs of bij een pathologisch probleem . Het beloningssysteem heeft zich ontwikkeld tot een gedrag dat onze overleving versterkt, zei hij .

Voor deze studie werkten Malenka en hoofdauteur Gül Dolen , MD , PhD , een postdoctorale onderzoeker in zijn groep met meer dan 10 jaar expertise in autisme onderzoek, samen om de ingewikkelde neurofysiologische onderbouwing van de rol van oxytocine in sociale interacties te ontwarren. Ze richtten zich op biochemische gebeurtenissen die plaatsvinden in een gebied van de hersenen, de nucleus accumbens genaamd, bekend om zijn relatie met het beloningssysteem .

In de jaren 1970 vonden biologen dat bij prairie woelmuizen, die een partner voor het leven kiezen, de nucleus accumbens vol zit met oxytocine receptoren. Het verstoren van de binding van oxytocine aan deze receptoren tast het monogaam gedrag van deze muizen aan. Bij veel andere soorten die niet van nature monogaam zijn ontbrak het de nucleus accumbens aan deze receptoren.

"Vanuit deze waarneming ontstond een dogma dat paarbinding een speciaal type van sociaal gedrag is gebonden aan de aanwezigheid van oxytocine receptoren in de nucleus accumbens. Maar wat het gedrag van de meest voorkomende groep zoogdieren drijft - samenwerking , altruïsme of simpelweg spelen - bleef geheimzinnig, daar deze oxytocinereceptoren vermoedelijk afwezig zijn in de nucleus accumbens van de meeste sociale dieren, "zei Dolen .

De nieuwe ontdekking toont aan dat muizen inderdaad oxytocine receptoren hebben op een belangrijke locatie in de nucleus accumbens en, belangrijker nog, dat het blokkeren van de activiteit van oxytocine aanzienlijk de eetlust als gezelligheid van deze dieren blokkeert. Dölen, Malenka en hun Stanford collega's hebben voor het eerst ook de zenuwbanen geïdentificeerd die oxytocine afscheidt in de regio en vastgesteld wat de effecten zijn van oxytocine op andere zenuwbanen die projecteren naar dit gebied .

Muizen kunnen piepen maar ze kunnen niet praten merkte Malenka op. "Je kunt een muis niet vragen, ''He, ben je graag op plaatsen waar je met uw vrienden een tijdje geleden gelukkig was?' ' Om de sociale interactieve effecten van de oxytocine activiteit in de nucleus accumbens te onderzoeken maakten de wetenschappers gebruik van een standaard meetsysteem genoemd "de conditionele plaatsvoorkeur test".

"Het is heel simpel," zei Malenka. "Je hangt graag rond op plaatsen waar je plezier had. We geven de muizen een 'huis' dat bestaat uit twee kamers gescheiden door een deur waardoor ze op elk gewenst moment kunnen lopen. Eerst laten wij ze 24 uur doorbrengen in een kamer met hun nestgenoten gevolgd door 24 uur alleen in de andere kamer. De derde dag geven wij hen de volledige vrijheid om in het huis te lopen en te verblijven waar zij willen.

Muizen brengen normaal liever hun tijd door in de kamer die hen doet denken aan de goede tijd waarvan ze genoten in het gezelschap van hun vrienden. Maar die voorkeur verdween toen de oxytocine activiteit in hun nucleus accumbens werd geblokkeerd. Interessant is dat alleen sociale activiteit leek te worden beïnvloed. Er was in het algemeen geen verschil bijvoorbeeld in de neiging van de muizen om te bewegen. En toen de onderzoekers de muizen getraind hadden om een kamer boven de andere te verkiezen door ze cocaïne te geven (met muis liefde hormonen) alleen als ze in een kamer gingen, stopte het blokkeren van de oxytocine activiteit de muizen niet om de cocaïne verder te nemen.

In een uitgebreide reeks geavanceerde zeer technische experimenten lokaliseerden Dolen, Malenka en hun teamgenoten de oxytocine receptoren in de nucleus accumbens van de muizen. Deze receptoren liggen niet op de nucleus accumbens zenuwcellen die signalen overdragen naar andere beloningssysteem nodes maar in plaats daarvan aan de uiteinden van zenuwcellen die een traktaat vormen in een hersengebied genaamd de dorsale Raphe welke projecteren naar de nucleus accumbens. De dorsale Raphe scheidt een andere belangrijke stof af, serotonine, die veranderingen in de nucleus accumbens activiteit triggert. In feite, populaire antidepressiva zoals Prozac, Paxil en Zoloft behoren tot een klasse van geneesmiddelen genaamd serotonineheropnameremmers die de beschikbare hoeveelheid serotonine in hersengebieden, waaronder de nucleus accumbens, verhogen.

Het team van Stanford vond dat oxytocine in de nucleus accumbens niet alleen drong in de algemene circulatie, zoals hormonen meestal doen , maar werd afgescheiden op deze plek door een andere zenuwkanaal met oorsprong in de hypothalamus, een multifunctionele middenhersenen structuur. Oxytocine vrijgegeven door dit traktaat bindt zich aan receptoren op de dorsale Raphe projecties naar de nucleus accumbens dat op zijn beurt serotonine vrijgeeft in dit belangrijke beloningknooppunt van de hersenen. De serotonine veroorzaakt veranderingen in de activiteit van nog andere zenuwbanendie eindigen bij de nucleus accumben , uiteindelijk resulterend in een gewijzigd nucleus accumbens activiteit - en een blij gevoel .

" Er zijn minstens 14 verschillende subtypes van de serotonine receptor , " zei Dolen. "We hebben een in het bijzonder gedfinieerd als belangrijk voor de sociale beloning. Geneesmiddelen die selectief werken op deze receptor zijn nog niet klinisch beschikbaar, maar onze studie kan onderzoekers aanmoedigen om te gaan kijken naar medicijnen bij autisme waar de sociale interacties worden aangetast ."

Malenka en Dolen zeiden te denken dat hun bevindingen bij muizen zeer waarschijnlijk te generaliseren is naar mensen omdat het beloningscircuit in de hersenen zorgvuldig geconserveerd is in de loop van honderden miljoenen jaren van evolutie. Deze uitgebreide "cross- species" gelijkenis komt waarschijnlijk voort uit de absolute essentiële rol genoegen te verstrekken bij gedrag dat een individu de kans geeft op overleven en voortplanting.

Vertaling: Andre Teirlinck




Heb je een goede nieuwstip, video of andere link voor ons ? Mail het ons

 

[ Terug naar het hoofdmenu ]

 


 

 

Ontvang onze nieuwsbrief

 

Naam
Email

Informatie

Naar het hoofdmenu
Alle thema's : A-Z
Word nu lid
Kennisavonden
Ervaringsverhalen
Contact

Informatie lijn

Maandag t/m Vrijdag
9.00 - 18.00 uur


Bel 0346-330038
Of email ons

Superfoods
Acai bes
Acerola
Chia zaden

Chlorella
Kamutgras
Maca
Maqui bes
Rozenbottel

Spirulina
Tarwegras
Handige links

 


View My Stats