Nieuws


balk2.jpg (42734 bytes)


Column Pauline Laumans - Plotseling opkomende jeuk

Onlangs kwam ik iemand tegen die een onbeheersbare jeuk aan haar lichaam kreeg en ging krabben met alle gevolgen van dien. Tot grote zweren aan toe met dikke korsten. Op de plekken waar ze niet gekrabd had was niets te zien. Het is een onverklaarbare jeuk voor artsen omdat ze heel gewoon eet en (nog) geen medicijnen gebruikt.

Na haar ondervraagd te hebben naar haar overige gezondheidstoestand bleek dat ze de laatste tijd nerveus werd omdat ze wel eens wat mankeerde. Ze had enkele keren blaasontsteking gehad en toen was er geconstateerd dat ze ouderdomsdiabetes had . Vervolgens werd er na een tijdje geconstateerd dat ze een verhoogde bloeddruk had.

Door goed naar haar te luisteren, ontdekte ik dat ze gebukt gaat door spanningen in haar leven. Ik zocht naar haar mentale weerbaarheid t.a.v. tegenslag en het feit dat je nu eenmaal kwalen of ziektes kunt krijgen, vooral als je ouder wordt. Haar mentale weerbaarheid was laag. Ze zat thuis met haar man, waarbij te televisie keken, wat rookten en af en toe ontmoeten ze de buren op straat of zagen ze de kinderen. Er werd veel over anderen gepraat en over wat de tv aan programma's toonde. Er zat geen diepgang en al helemaal geen zelfreflectie in het leven.
Nu bleek ook nog eens dat haar geheugen achteruitgaat. Met haar pratende viel dat wel mee. Het is meer de onzekerheid waardoor ze twijfelt aan alles wat er is gebeurt en wat ze nu kan doen in haar leven.

Ze voelt zich erg ongemakkelijk in haar huidige situatie, waarbij ze beperkingen krijgt waar ze nerveus van word. Ze heeft in haar leven niet goed geleerd zelfstandig te zijn en op te komen voor zichzelf, terwijl haar lichaam daar nu om roept. Daarom heeft ze (onbewust) die enorme jeuk gecreëerd, maar ze kan niet (meer) bij haar onbewuste omdat ze het pad van zelfrealisatie niet is opgegaan.

Al te lang heeft ze in haar leven alles gebagatelliseerd en is ze niet voor zichzelf opgekomen als het nodig was. Ze heeft meegedaan met de schone schijn van de groep waarin ze leefde. De schone schijn van het leven is leuk, je moet niet zeuren en morgen is er weer een nieuwe dag. Ze heeft in haar leven alles weglachen. Daardoor had ze niet geleerd om haar eigen talenten en haar innerlijke Zelf te ontplooien. Ze heeft niet geleerd assertief te worden (ik en de ander) maar ook niet om haar emoties te uitten. Ze heeft een leven geleefd zoals de groep waarin ze verkeerde, het voor haar en anderen heeft beslist.

Nu in een laatste poging tot enige bewustwording, creërt ze jeuk op haar huid. Dit omdat het einde tussen nu en tien jaar gaat komen en ze nog steeds niets aan Zelf realisatie heeft gedaan.
Ze heeft de aansporing gemist om iemand te worden. Maar ze heeft dit ook niet van zichzelf verlangd tijdens haar volwassenheid.

Ze kan het nu nauwelijks meer leren omdat ze zich verzet. Daardoor zal de onzekerheid en de angst voor de dood toenemen, met alle kwalen die daarbij horen. Maar in een volgend leven zal ze een keer onder andere de levensles tegenkomen om anderen los te laten en zichzelf te bevrijden.

Alleen in dit laatste stukje kan ik haar een klein eindje op weg helpen, opdat ze begrijpt dat je zelf aan het roer staat van je eigen levenslessen. Dit lichtpuntje wil ik proberen aan haar mee te geven opdat ze het licht in een volgend leven kan vergroten. Dan wordt het leven immers steeds dragelijker en kun je iets bijstellen zodra je uit koers/balans raakt.

Pauline


 

 


Heb je een goede nieuwstip, video of andere link voor ons ? Mail het ons


 

[ Terug naar het hoofdmenu ]

 


 

 

 


View My Stats