Eenzaamheid net zoals
chronische stress, belast het immuunsysteem
COLUMBUS, Ohio - Nieuw onderzoek
koppelt eenzaamheid aan een aantal disfunctionele
immuunresponsen en suggereert dat eenzaamheid het
potentieel in zich heeft om de algehele gezondheid te
schaden.
Onderzoekers ontdekten dat mensen die
eenzaam zijn tekenen vertonen van verhoogde latente
herpes virus reactivatie en meer ontsteking-gerelateerde
eiwitten produceren als reactie op acute stress dan
degenen die zich meer sociaal verbonden voelen.
Dit eiwittensignaal, wat wijst op de
aanwezigheid van ontsteking en chronische ontsteking, is
gekoppeld aan tal van aandoeningen zoals coronaire
hartziekte, type 2 diabetes, artritis en de ziekte van
Alzheimer, en de kwetsbaarheid en functionele
achteruitgang die gepaard gaan met veroudering.
Van reactivatie van een latente herpes
virus is bekend dat het samengaat met stress, wat
suggereert dat eenzaamheid functioneert als een
chronische stressor die een slecht gecontroleerde
immuunrespons teweegbrengt.
"Uit eerder onderzoek blijkt duidelijk
dat slechte kwaliteit relaties gekoppeld zijn aan een
aantal gezondheidsproblemen, waaronder vroegtijdige
sterfte en allerlei andere zeer ernstige
gezondheidsproblemen. En mensen die eenzaam zijn hebben
duidelijk het gevoel dat ze in een slechte kwaliteit
relatie leven, "zei Lisa Jaremka, een postdoc bij het
Instituut voor Behavioral Medicine Research aan de Ohio
State University en hoofdauteur van het onderzoek.
"Dit onderzoek is belangrijk om te
begrijpen hoe eenzaamheid en relaties in grote lijnen de
gezondheid beïnvloeden Hoe meer we begrijpen over het
proces, des te meer kans is er om die negatieve effecten
goed aan te pakken. Als we de fysiologische processen
niet begrijpen hoe kunnen wij ze dan veranderen? "
De resultaten zijn gebaseerd op een
reeks studies uitgevoerd op twee groepen: een gezonde
groep met vooral volwassenen van middelbare leeftijd en
een groep van overlevenden van borstkanker. De
onderzoekers maten eenzaamheid in alle studies met
behulp van de UCLA Loneliness Scale, een vragenlijst die
percepties van sociaal isolement en eenzaamheid
beoordeelt.
Jaremka zal het onderzoek zaterdag
(1/19) presenteren op de jaarlijkse bijeenkomst in New
Orleans van de Society for Personality and Social
Psychology.
De onderzoekers maakten eerst een
momentopname van het immuunsysteem gedrag met betrekking
tot eenzaamheid door het meten van niveaus van
antilichamen in het bloed die worden geproduceerd
wanneer herpesvirussen worden gereactiveerd.
De deelnemers waren 200 overlevenden
van borstkanker die tussen twee maanden en drie jaar hun
kankerbehandeling hadden gestopt en die een leeftijd
hadden van gemiddeld 51 jaar. Hun bloed werd
geanalyseerd op de aanwezigheid van antilichamen tegen
Epstein-Barr virus en cytomegalovirus - beide
herpesvirussen die de meerderheid van de Amerkanen
besmetten.
Ongeveer de helft van de infecties
veroorzaken geen ziekte, maar zodra een persoon besmet
is blijven de virussen aanwezig in het lichaam en kunnen
ze opnieuw worden geactiveerd, wat resulteert in
verhoogde antistoffen, of titers (hoge verdunningen),
vaak produceren ze geen symptomen maar zorgen ze wel
voor problemen van het immuunsysteem.
Eenzamere deelnemers hadden hogere
niveaus van antilichamen tegen cytomegalovirus dan
minder eenzamen; en die hogere gehaltes aan antilichamen
hadden betrekking op meer pijn, depressie en
vermoeidheidssymptomen. Er werd geen verschil gevonden
in Epstein-Barr virus antilichamen, mogelijk omdat deze
reactivering is gekoppeld aan leeftijd en veel van deze
deelnemers wat ouder waren waarbij reactivering van
eenzaamheid moeilijk te detecteren valt zei Jaremka.
Eerder onderzoek heeft aangetoond dat
stress de reactivering van deze virussen kan
vergemakkelijken wat ook resulteert in verhoogde
antilichaam titers.
"Dezelfde processen die betrokken zijn
bij stress en reactivering van deze virussen zijn
waarschijnlijk ook relevant bij eenzaamheid ," zei
Jaremka. "Eenzaamheid is in veel opzichten als een
chronische stressor -. Een sociaal pijnlijke situatie
die een behoorlijk lange tijd kan duren.
In een aanvullende reeks studies,
onerzochten de wetenschappers hoe eenzaamheid de
productie van proinflammatoire eiwitten of cytokines
beïnvloedden, in reactie op stress. Deze studies werden
uitgevoerd op 144 vrouwen uit dezelfde groep van
overlevenden van borstkanker en een groep van 134 op
middelbare leeftijd met overgewicht en oudere
volwassenen zonder grote gezondheidsproblemen.
Baseline bloedmonsters werden genomen
van alle deelnemers, die vervolgens werden onderworpen
aan stress - ze werden gevraagd om een spreekbeurt van
vijf minuten te geven en een rekentaak te maken voor een
videocamera en drie panelleden. De onderzoekers
stimuleerden het immuunsysteem van de deelnemers met
lipopolysaccharide waarvan geweten is de immuunrespons
te kunnen triggeren.
Deze die eenzamer waren produceerden
significant hogere niveaus van een cytokine, genaamd
interleukine-6 of IL-6, in reactie op acute stress dan
deelnemers die zich meer sociaal verbonden voelden. Het
niveau van een ander cytokinen, tumor necrose
factor-alfa, steeg ook meer bij de eenzamer voelende
deelnemers dan bij de anderen, maar de resultaten waren
significant bij slechts één onderzoeksgroep nl. de
gezonde volwassenen.
Bij de groep met overlevenden van
borstkanker testten de onderzoekers ook de niveaus van
de cytokine interleukine 1-beta, waarbij het niveau
hoger lag bij de eenzamer voelenden.
Controle op slaapkwaliteit, leeftijd
en algemene gezondheidsmaatregelen gaf geen verschil in
de resultaten.
"We zagen consistentie in die zin dat
meer eenzame mensen in beide studies meer ontstekingen
hadden dan minder eenzaam voelenden," zei Jaremka.
"Het is ook belangrijk om te
onthouden, dat mensen die zich zeer sociaal verbonden
voelen meer positieve resultaten ervaren," zei ze.
Andre Teirlinck