Onlangs kwam ik iemand tegen die een
onbeheersbare jeuk aan haar lichaam kreeg en ging
krabben met alle gevolgen van dien. Tot grote zweren
aan toe met dikke korsten. Op de plekken waar ze
niet gekrabd had was niets te zien. Het is een
onverklaarbare jeuk voor artsen omdat ze heel gewoon
eet en (nog) geen medicijnen gebruikt.
Na haar ondervraagd te hebben naar haar overige
gezondheidstoestand bleek dat ze de laatste tijd
nerveus werd omdat ze wel eens wat mankeerde. Ze had
enkele keren blaasontsteking gehad en toen was er
geconstateerd dat ze ouderdomsdiabetes had .
Vervolgens werd er na een tijdje geconstateerd dat
ze een verhoogde bloeddruk had.
Door goed naar haar te luisteren, ontdekte ik dat ze
gebukt gaat door spanningen in haar leven. Ik zocht
naar haar mentale weerbaarheid t.a.v. tegenslag en
het feit dat je nu eenmaal kwalen of ziektes kunt
krijgen, vooral als je ouder wordt. Haar mentale
weerbaarheid was laag. Ze zat thuis met haar man,
waarbij te televisie keken, wat rookten en af en toe
ontmoeten ze de buren op straat of zagen ze de
kinderen. Er werd veel over anderen gepraat en over
wat de tv aan programma's toonde. Er zat geen
diepgang en al helemaal geen zelfreflectie in het
leven.
Nu bleek ook nog eens dat haar geheugen
achteruitgaat. Met haar pratende viel dat wel mee.
Het is meer de onzekerheid waardoor ze twijfelt aan
alles wat er is gebeurt en wat ze nu kan doen in
haar leven.
Ze voelt zich erg ongemakkelijk in haar huidige
situatie, waarbij ze beperkingen krijgt waar ze
nerveus van word. Ze heeft in haar leven niet goed
geleerd zelfstandig te zijn en op te komen voor
zichzelf, terwijl haar lichaam daar nu om roept.
Daarom heeft ze (onbewust) die enorme jeuk
gecreëerd, maar ze kan niet (meer) bij haar
onbewuste omdat ze het pad van zelfrealisatie niet
is opgegaan.
Al te lang heeft ze in haar leven alles
gebagatelliseerd en is ze niet voor zichzelf
opgekomen als het nodig was. Ze heeft meegedaan met
de schone schijn van de groep waarin ze leefde. De
schone schijn van het leven is leuk, je moet niet
zeuren en morgen is er weer een nieuwe dag. Ze heeft
in haar leven alles weglachen. Daardoor had ze niet
geleerd om haar eigen talenten en haar innerlijke
Zelf te ontplooien. Ze heeft niet geleerd assertief
te worden (ik en de ander) maar ook niet om haar
emoties te uitten. Ze heeft een leven geleefd zoals
de groep waarin ze verkeerde, het voor haar en
anderen heeft beslist.
Nu in een laatste poging tot enige bewustwording,
creërt ze jeuk op haar huid. Dit omdat het einde
tussen nu en tien jaar gaat komen en ze nog steeds
niets aan Zelf realisatie heeft gedaan.
Ze heeft de aansporing gemist om iemand te worden.
Maar ze heeft dit ook niet van zichzelf verlangd
tijdens haar volwassenheid.
Ze kan het nu nauwelijks meer leren omdat ze zich
verzet. Daardoor zal de onzekerheid en de angst voor
de dood toenemen, met alle kwalen die daarbij horen.
Maar in een volgend leven zal ze een keer onder
andere de levensles tegenkomen om anderen los te
laten en zichzelf te bevrijden.
Alleen in dit laatste stukje kan ik haar een
klein eindje op weg helpen, opdat ze begrijpt dat je
zelf aan het roer staat van je eigen levenslessen.
Dit lichtpuntje wil ik proberen aan haar mee te
geven opdat ze het licht in een volgend leven kan
vergroten. Dan wordt het leven immers steeds
dragelijker en kun je iets bijstellen zodra je uit
koers/balans raakt.
Pauline